Puch voor Fans
De website met alle nostalgie van de mooiste brommer ooit.
Laat ze blijven rijden.
ex2.png)
Dit standaardwerk uit 2002 over de Nederlandse Puch met bekende Nederlanders is gemaakt door Esther Langendam, Paul Vieveen en Emie Akerbout.
Dit standaardwerk uit 2007 over de Tomos (met nieuw gemaakte retro-foto op de cover én een cd met Tomos-films) is gemaakt door Cor van Breukelen, Ton Meeuse en Joep Keukens in samenwerking met het blad Bromfiets.
Het verhaal rond de Puchcultuur in de heerlijk roerige jaren zestig en zeventig.
Het werd "een cult-symbool, een brommer met status, een middel om je te onderscheiden, om te imponeren en om mee te versieren". Gave uitgave uit 1994.
Duitstalig
Voor de echte liefhebbers het Duitstalige standaardwerk met 290 afbeeldingen in 230 bladzijden.
Het Duitstalige boek Puch. Mopeds, Roller & Kleinkrafträder uit oktober 2007 met veel foto's
.jpg)
.jpg)
"Stangelpuch", "Maurersachs", "Hendlstauber", "Schichtler-Moped", "Säuferbock", "Postfuchs". Als de Oostenrijker van iemand houdt, geeft hij hem bijnamen. Beschrijvingen die vaak niet helemaal vriendelijk zijn, maar toch niet slecht bedoeld zijn, maar altijd gepast. Concreet hebben we het niet over één persoon, maar over wat waarschijnlijk het populairste gemotoriseerde massavervoermiddel in het Alpenland van de afgelopen 100 jaar is, de Puch-bromfiets MS en zijn opvolgers MV, VS, VZ. In de eerste jaren van de productie verlieten meer dan 3.000 exemplaren - allemaal grijsgroen geverfd - de fabriek in Graz. Op dat moment kon zelfs de grootste optimist zich niet voorstellen welke lawine zou
worden ontketend! Al in 1955 waren er meer dan 43.000 Stangelpuch enthousiaste kopers (inmiddels ook in rood en turkoois), in 1956 bijna twee keer zoveel! Maar ook de "Hendlstauber" waren onverwoestbaar. Hoewel ze bijna niet te breken waren, werden ze tot 1981 in een grote verscheidenheid aan varianten geproduceerd en gekocht. Al deze typen worden in dit boek in verschillende staten van bewaring geportretteerd. Maar ook de mensen die er vandaag mee te maken hebben, de verenigingen, de musea, de evenementen komen aan bod. Ze houden allemaal de mythe van de Stränge-Puch in stand. Wat zou de transportgeschiedenis van Oostenrijk zijn zonder de Postler-bromfiets?
Het boek is via internet verkrijgbaar en kost 49 euro (zonder verzendkosten)!
Deel 2 is nu gepubliceerd om overeen te komen met deel 1.
Mecky, Maya, Ponny, Sissy, Daisy, Conny - deze combinatie van woorden beschrijft wat de lezer van de twee delen over de Oostenrijkse bromfietsscooter te wachten staat en vat tegelijkertijd samen welke modellen deze kenmerken hebben - 50 cc, kleine wielen, schorten en pedalen. Alleen de chronologische volgorde klopt niet en komt door het metrum. Gerangschikt op hun uiterlijk, zou het Mecky, Sissy, Maya, Conny, Daisy, Ponny moeten zijn. Dan zou er een scheidslijn kunnen worden getrokken tussen Conny en Daisy, die de verdeling in de twee delen markeert.
De ondertitels "de jaren 50" en de "jaren 60 en 70" bieden deze etikettering echter toch - hoewel ze ook misleidend zijn. Aan de ene kant gaat de geschiedenis van zowel de Sissy als de Conny terug tot het begin van de jaren 60, aan de andere kant leefde Puch's DS 50 nog tot het einde van de jaren 50. Alleen de KTM Ponny werd eigenlijk pas in 1960 gepresenteerd, niemand had toen kunnen raden wat een eeuwige favoriet de Mattighofner ermee had gecreëerd - een evergreen, om in nostalgische taal te blijven. Maar dit geldt ook voor de Daisy, die zelfs de concurrentie van zijn eigen bedrijf, de "R 50" scooter, heeft overtroffen. De "R" is een buitenstaander onder de binnenlandse bromfietsscooters, hij heeft nooit pedalen gehad en er is geen kleinerende bijnaam aan verbonden - toch wordt hij ook in het tweede deel herinnerd.
Via Internet verkrijgbaar en zonder verzendkosten 29,90 euro
.jpg)
Kost op Internet 10 euro zonder verzendkosten.
Kanton Stanglpuch
& Curiosa van het Hausruckviertel
ISBN: 978-3-99028-741-5
19,5×12 cm, 112 pagina's, hardcover
15,00 €
Nu niet beschikbaar!
Sabrina Lang: "Stanglpuch" – Ernst Lugmayr schreef hommage aan originelen uit Grieskirchen
Een "origineel" wordt in de volksmond aangeduid als iemand die zich meestal op een innemende manier onderscheidt van zijn medemensen door speciale eigenschappen en capaciteiten. Het zijn precies deze originelen die Ernst Lugmayr in zijn nieuwe boek "Stanglpuch" heeft behandeld. Hij durft een kijkje te nemen in het verleden van de stad Grieskirchen en stelt een bromfiets centraal in zijn verhaal.
Een brommer in de schijnwerpers
Met de Puch brommer op de cover wordt de hoofdrolspeler geschetst. "Mijn hoofdpersoon in het boek zat altijd op een brommer", legt de auteur uit. De verhalen spelen zich af van de jaren 1970 tot nu. Volgens Lugmayr beschrijft het de tijd dat er nog veel gezellige herbergen in Grieskirchen waren en de stad een eigen bioscoop had (Paula Wokac runde de bioscoop met veel inzet tot in de jaren 80, let wel). In die tijd zorgde de gendarmerie ook voor de openbare orde. De kantoren hiervoor waren ondergebracht in de arrondissementsrechtbank. In die tijd was er een kleine drukkerij in de stad, de Landesverlag, en de Karbrunnen stond in het midden van het kerkplein, omringd door bomen. In deze tijd was er ook het jaarlijkse "Rode Kruisfestival" op het sportveld, dat het karakter had van een volksfeest. Een leerling-loodgieter uit de wijk had daar ooit een regionale bekendheid bereikt met een ongewone verschijning in de feesttent. "Onder daverend applaus van de gasten opende hij met zijn linkerhond de verzegelde capsules van de bierflesjes uit een doos. De hoofdpersoon in mijn boek gaf er echter de voorkeur aan om het gerstesap zelf te consumeren na het openen van een fles, op een van de bankjes in de schaduw van de bomen rond de Karbrunnen. Met zijn bromfiets, een zogenaamde 'Stanglpuch' (MS 50), maakte de man meestal zijn rondes, zowel in de stad als in de straten van het Hausruckviertel. Daarbij heeft hij zelfs een keer de goederentrein tot stilstand gebracht door een ongelukkige stuurmanoeuvre", aldus de auteur.
.jpg)
Nou vooruit dan maar, dit boek ook omdat er ook de brommers in staan,
De eerste productielocatie van Johann Puch bevond zich aan de Strauchergasse in Graz. Zoals zoveel plaatsen in de jaren 1920 en 1930 fuseerde Austro-Daimler-Puchwerke AG in 1934 met Steyr-Daimler-Puch AG. Na de omschakeling naar wapenproductie in de Tweede Wereldoorlog volgden na het einde ervan weer vreedzame voertuigen. Na bijna 100 jaar productiegeschiedenis gingen de merkrechten naar Piaggio, dat tot de millenniumwisseling fietsen en bromfietsen met het logo van Puch produceerde.
Frank Rönicke richt met dit prachtige boek een historisch monument op voor Puch.